W praktyce pod pojęciem leasingu pracowników rozumie się na przykład delegowanie pracowników na podstawie dyrektywy 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotycząca delegowania pracowników w ramach świadczenia usług, co wiąże się też z zatrudnianiem cudzoziemców w oparciu o przepisy ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, lub przepisy ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach. Częściej jednak jako leasing pracowników traktowany jest urlop bezpłatny w celu wykonywania pracy u innego pracodawcy na podstawie art. 174(1) ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy. W tym przypadku dochodzi do swoistego wypożyczenia pracownika innemu pracodawcy, który poza tym, że nie otrzymuje w okresie tego urlopu wynagrodzenia od dotychczasowego pracodawcy, to zachowuje u niego uprawnienia pracownicze. Natomiast wynagrodzenie wypłaca pracodawca, do którego pracownik został skierowany w ramach porozumienia, o którym mowa w cytowanym przepisie. Dopełnieniem tej konstrukcji jest umowa o pracę, zawierana przez urlopowanego pracownika z nowym pracodawcą (por. wyrok NSA z 23.01.2020 r., I OSK 3909/18, LEX nr 2798683).