Od dnia 30 lipca 2020 r. delegowanie pracowników w ramach świadczenia usług będzie rządziło się nowymi regułami w związku z wprowadzonymi do dyrektywy 96/71/WE zmianami, które zawarte są w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/957 z dnia 28 czerwca 2018 r. zmieniającej dyrektywę 96/71/WE dotyczącą delegowania pracowników w ramach świadczenia usług (Dz. U. UE. L. z 2018 r. Nr 173, str. 16). Podstawowym celem dyrektywy 96/71/WE ma być zapewnienie ochrony pracownikom delegowanym w czasie trwania delegowania w związku ze swobodą świadczenia usług, poprzez ustanowienie bezwzględnie obowiązujących przepisów dotyczących warunków pracy oraz ochrony zdrowia i bezpieczeństwa pracowników, które muszą być przestrzegane.

Ważna zmiana 30 lipca 2020 r.

Najistotniejsze zmiany dyrektywy 96/71/WE dotyczą:

• norm ochrony minimalnej, które powinny być zagwarantowane pracownikom delegowanym zgodnie z prawem państwa przyjmującego,
• wprowadzenia długoterminowego delegowania przekraczającego 12 lub w stosownych przypadkach 18 miesięcy,
• rozszerzenia stosowania umów zbiorowych pracy.

Zgodnie z nowymi przepisami państwa członkowskie mają obowiązek podania do wiadomości publicznej informacji o warunkach zatrudnienia, zgodnie z krajowym ustawodawstwem i/lub praktyką, bez zbędnej zwłoki i w przejrzysty sposób, na jednej oficjalnej krajowej stronie internetowej, w tym informacje o elementach składowych wynagrodzenia. Nadto, państwa członkowskie zapewniają, by informacje podawane na jednej oficjalnej krajowej stronie internetowej były dokładne i aktualne. Adresy oficjalnych krajowych stron internetowych podaje na swojej stronie internetowej Komisja Europejska.

Warunki zatrudnienia jakie państwa członkowskie będą musiały zapewnić, bez względu na to, jakie prawo będzie miało zastosowanie do danego stosunku pracy, to stosowanie przepisów ustawowych, wykonawczych lub administracyjnych, i/lub umów zbiorowych lub orzeczeń arbitrażowych uznanych za powszechnie stosowane, zapewniające:

• maksymalne okresy pracy i minimalne okresy wypoczynku;
• minimalny wymiar płatnego corocznego urlopu wypoczynkowego;
• wynagrodzenie wraz ze stawką za godziny nadliczbowe; niniejsza litera nie ma zastosowania do uzupełniających pracowniczych programów emerytalnych;
• warunki wynajmu pracowników, w szczególności przez przedsiębiorstwa pracy tymczasowej;
• zdrowie, bezpieczeństwo i higiena w miejscu pracy;
• środki ochronne w zakresie warunków zatrudnienia kobiet ciężarnych lub kobiet bezpośrednio po urodzeniu dziecka, dzieci i młodzieży;
• równe traktowanie kobiet i mężczyzn, a także inne przepisy w zakresie niedyskryminacji;
• warunki zakwaterowania pracowników, w przypadku gdy jest ono zapewniane przez pracodawcę pracownikom znajdującym się daleko od ich normalnego miejsca pracy;
• stawki dodatków lub zwrot wydatków na pokrycie kosztów podróży, wyżywienia i zakwaterowania dla pracowników znajdujących się daleko od domu z powodów zawodowych.

Przepisy dyrektywy odnośnie wydatków na pokrycie kosztów podróży, wyżywienia i zakwaterowania dla pracowników znajdujących się daleko od domu z powodów zawodowych mają zastosowanie wyłącznie do wydatków na pokrycie kosztów podróży, wyżywienia i zakwaterowania ponoszonych przez pracowników delegowanych, jeżeli wymaga się od nich podróży do i z ich normalnego miejsca pracy w państwie członkowskim, na terytorium którego zostali delegowani, lub jeżeli zostali czasowo wysłani przez swojego pracodawcę z tego normalnego miejsca pracy do innego miejsca pracy. Przepis nie odnosi się do pokrywania kosztów delegowania z Polski do innego państwa członkowskiego, a jedynie do kosztów jakie pracownicy ponoszą w związku z przemieszczaniem się na terytorium państwa członkowskiego na którego terytorium wykonują usługę.

Ważne

Pojęcie wynagrodzenia jest określane zgodnie z krajowym ustawodawstwem i/lub praktyką państwa członkowskiego, na którego terytorium pracownik jest delegowany, i oznacza wszystkie elementy składowe wynagrodzenia obowiązkowe na mocy krajowych przepisów ustawowych, wykonawczych lub administracyjnych, lub na mocy umów zbiorowych lub orzeczeń arbitrażowych, które zostały uznane w tym państwie członkowskim za powszechnie stosowane lub które w innym przypadku mają zastosowanie.